Gewoon doorschrijven

Zoals ik al eerder schreef is mijn uitgever er door omstandigheden mee gestopt. Dat plaatst mij uiteraard voor een probleem: hoe nu verder?
Een heruitgave van Alexandra Quirtesses eerste avontuur is voor veel uitgevers commercieel niet interessant genoeg en zonder het eerste deel is het tweede, derde en verdere deel natuurlijk ook ver uit zicht.
De toegezegde uitgave van mijn thriller (met de werktitel ‘XVII’) moet nu ook een andere uitgever zoeken en zoeken in boekenland duurt lang.
Intussen blijf ik erg leuke en bemoedigende kritieken ontvangen, zowel over de mail over het manuscript van XVII, als in het gastenboek over Alexandra’s eerste avontuur, maar ik wordt soms ook persoonlijk aangesproken door fans van Alexandra die me bijna smeken om het tweede deel.
Naast de bemoedigende reacties van lezers krijg ik uiteraard soms ook kritiek van deskundigen: dit klopt niet, dat moet anders, dat daar klopt helemaal niets van… Soms is het om moedeloos van te worden, want wat de een heeft aangewezen als goed, wordt door een ander als fout aangewezen en de deskundigen spreken elkaar vaak tegen. Verwarrend, vooral omdat de lezers het niet uit lijkt te maken.
Al die tegenstrijdige reacties van de deskundigen brachten me aan het twijfelen, want heeft het nog wel zin om door te schrijven?
Toen las ik een recensie van ‘De Nevelprins’ van Carlos Ruiz Zafón.
In deze recensie wordt het boek niet bepaald aangeprezen en terloops worden zijn andere boeken nog even opzij geschoven als broddelwerk.
Het mooie aan deze recensie was dat het mij overtuigde om door te schrijven. Ik kan het niet iedereen naar de zin maken en smaken verschillen nu eenmaal. Bovendien – zo bedacht ik me – zijn de opmerkingen van lezers belangrijker dan die van de critici en andere deskundigen. Ik schrijf niet voor de critici maar voor mijzelf maar vooral voor de lezers, en die vinden mijn verhalen goed.
In afwachting van een uitgever die een (of meerdere) van mijn verhalen wil publiceren blijf ik dus gewoon doorschrijven.